İyi ki Doğdum

Doğum günü pastamın mumlarına bakıyorum. Bir kez daha geldi çattı o gün.. Üflüyorum mumları. Bu sefer dileğim farklı. Hoş o pasta başında etrafındaki ahali seni alkışlarken alelacele dilek dilemek ve bir anda mumları üflemek. Yok yok bu sefer öyle olmadı. Dileyeceğim dilek, söyleyeceğim söz belirli kafamda. Tuttum dileğimi. Seni tuttum...

Mumları içime kadar çektim.. Yorgunum ancak bu defa dileğimin bu kadar net olduğundan ötürü de mutluyum. Bir sene sonra yeniden bu pastanın yeni mumların başına geçene dek seni kaybetmemek için çektim mumları içime kadar. Hep orda kal diye.. Peki ya sen ..? Sen beni tuttun mu ?

Sevipte yanında olamamak, Söyleyipte sevememek işin en acı tarafı. Sessizliğin içinde kayboluyorum.. Her yanım sen, her düşüncem sen dolu artık. Seni tanıdığım günden itibaren gün be gün içime işleyen bir zehir gibi sardın her tarafımı. Bu zehir beni öldürmüyor sadece sana biraz daha aşık olmamı sağlıyor. Biraz daha biraz daha..

Yanımda sen yokken, seni düşünmediğim ender zamanlarda heryer karanlık ve boş aynı zamanda soğuk. Uykusuzluğun getirdiği uyuşukluk ve başağrısı da cabası.. Uykusuzluk..
Uyku nedir son zamanlarda unuttu bu gözler. Uyku nedir bilmiyorum artık. Yine o gecelerden biri işte. Doğum günümü terkedeli çok oldu ama hala uyuyamadım. Hayallerim var, sen varsın ...

Kimi zaman umutsuzluk içinde oluyorum, yataktan çıkıp güne başlamaktan korkuyorum. Ruhum bedenimden çıkmış bir halde öylece yatıyorum. Korkuyorum yataktan çıkmaktan, seni görememekten, seni hissedememekten. Korkuyorum herşeyden, herkesden.. Karşımda hep sen ol, yanımda hep sen ol istiyorum. Çok şey istiyorum sanki.. Ama bu bile bana çok görülüyor. Seviyorum seni. Deliler gibi. Aklımdan çıkmıyorsun.
Bak yine söyledim işte.

He unutmadan iyi ki doğdum..